کد مطلب:33716 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:142

امر به معروف و نهی از منکر (2)











درس سیزدهم 69/3/4

بسم الله الرحمن الرحیم

و لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم

و صلی الله علی سیدنا محمد و آله اجمعین

و امر بالمعروف تكن من اهله و انكر المنكر بیدك و لسانك

امر به معروف كن تا خودت اهل معروف باشی و با دست و زبان از منكر نهی و منع كن.

در نوبت پیشین در باب این فریضه ی مهم اسلامی از برخی جهات و جوانب سخن گفتیم. و بیان كردیم كه خداوند، امت اسلام یا دست كم مسلمانان صدر اسلام را بهترین امت می شمارد چرا كه امر به معروف و نهی از منكر می كنند

كنتم خیر امه اخرجت للناس تامرون بالمعروف و تنهون عن المنكر (آل عمران، 110)

[صفحه 288]

كار مومنین امر به معروف و نهی از منكر است و كار منافقان امر به منكر و نهی از معروف. و گفتیم چنان نیست كه در هر جامعه ای امر به معروف و نهی از منكر ممكن باشد. برای آنكه انجام این فریضه ی مهم شرعی امكان پذیر باشد باید پاره ای از شروط مقدماتی مهیا شوند. فراهم كردن این شروط خود در واقع عین امر به معروف و نهی از منكر است. شاید علت آنكه بهترین امت، امتی دانسته شده است كه امر به معروف و نهی از منكر می كند، این باشد كه ساختار اجتماعی آن امت چنان است كه انجام این فریضه ی مهم در آن امكان پذیر است.

گفتیم كه امر به معروف و نهی از منكر محتاج اذن والی نیست، بلكه مسلمین به محض مسلمان بودن، مكلف و موظف به انجام این فریضه ی بزرگ هستند و بلكه اگر منتظر و محتاج اذن والی باشد، این امر به نقیض خود بدل خواهد شد و انجام آن دچار اشكال و خدشه خواهد گردید. همچنین بیان كردیم كه امر به معروف و نهی از منكر فریضه ای است كه نه فقط در میان مردم كه همچنین باید میان حكومت و مردم نیز روان باشد. هم رعایا و افراد تحت حكومت باید والیان، حاكمان و متصدیان را نهی از منكر كنند و هم وظیفه ی والیان و حاكمان است كه معروف را در میان مردم بشناسانند و روان كنند و تا آنجا كه ممكن است منكر را از میان بردارند.


صفحه 288.